چرا کورد و کوردستان نباید بدون سلاح باشند

کوردها و کوردستان نباید خلع سلاح شوند. کوردها که از چهار طرف توسط چهار کشور دشمن مورد پاکسازی و اشغالگری قرار می‌گیرند، دلایل زیادی برای آزادی و بر حق حمل و نگهداری سلاح دارند. این مساله فقط به دفاع نیست – بلکه مسئله‌ای است مربوط به بقا، آزادی، امنیت و آینده‌، برای ملتی که دائماً در این جهان تهدید شده‌اند. تاریخ و رویدادهای اخیر نشان می‌دهند که مردم مسلح کورد مانع اصلی ظلم و ستم هستند و آزادی و هویت آنها به بهترین شکل از این طریق محافظت می‌شود. اگر این ملت بتواند سلاح‌ها را تا هر زمان که لازم باشد حفظ کند، می‌تواند در برابر هر خطری که پیش می‌آید مقاومت کند.

بدون هیچ سلاحی، مردم کورد نمی‌توانند امیدوار باشند که از خود در برابر رژیم‌هایی که بارها سعی در نسلکشی و محو از روی زمین داشته‌اند، دفاع کنند.

نکته اول

شرایط ویژه پیرامون ملت کورد به این معنی است که کوردستان و فرد کورد باید مسلح باشد. ایران، ترکیه، سوریه و عراق – همه کشورهایی که از نظر تاریخی، هستی کورد را نشانه کرده‌اند – به کوردها ثابت کرده‌اند به تسلیح عمومی نیاز دارند، نه یک کالای لوکس. از قتل عام دوران‌های گذشته تا حملات مدرن، این چهار دشمن هیچ رحم نشان نداده‌اند. خون کورد را چون آب ریخته‌اند. پرسش اینست که آیا کوردها می‌توانند روی پای خود بیاستند. همانطور که در دفاع از کوبانی در برابر داعش در سال ۲۰۱۴ دیده شد، به دسترسی آنها به سلاح بستگی دارد. بدون تسلیح، ملت کورد با رژیم‌هایی روبرو خواهند شد که بارها سعی کرده‌اند آنها را به طور کامل نابود کنند و چیزی از فرهنگ و استقلال آنها باقی نگذارند.

دوم

منازعات مسلحانه اخیر، قدرت یک ملت مسلح را نشان داده است. در جهان، مسلح بودن سه کشور قانونی است: سوئیس، اسرائیل و ایالات متحده و این کشورها بزرگترین و امن‌ترین مکان را برای جان و مال اثبات‌ کرده‌اند.

افغانستان ۲۰۲۱ را در نظر بگیرید، جایی که مبارزان سرسخت با سلاح‌های ساده، در ۷۲ ساعت یک دولت را سرنگون کردند. یا به طور مشابه اوکراین، که هم از شهروندان و هم از سربازان آماده به طور مؤثر علیه ارتش روسیه استفاده کرد. برای کوردها، این یک نسخه و درمان دردهای آنان است: سلاح‌های کوچک، با اراده و عزم راسخ، می‌توانند میدان نبرد را تغییر دهند.

در ڕۆژئاوا، جنگجویان کورد از همه چیز، از اسلحه گرفته تا بمب‌های مصنوعی، برای محافظت از مواضع خود استفاده کرده‌اند. این مثال‌ها نشان می‌دهد که حتی وقتی نیروهای کوچک در برابر نیروهای بزرگتر می‌ایستند، تعداد زیادی سلاح کوچک می‌تواند پیروز شود.

به کوردها سلاح‌های کوچک اما فراوان بدهید.

سوم

حتی فناوری نظامی فعلی، قدرت سلاح‌های انفرادی در حجم و تعداد کلان را از بین نمی‌برد. منتقدان می‌گویند تانک‌های جنگی، هواپیماها یا خودروهای زرهی به کسی اجازه مقاومت نمی‌دهند. اما پیشمرگان کورد اغلب این را انکار کرده‌اند. آنها در نهایت سلاح‌های سبک و تاکتیک‌های خود را در برابر دشمن بهتر می‌شناسند، همانطور که ما در طول رویارویی با صدام و داعش مشاهده کردیم.

حق حمل سلاح مربوط به موازنه قدرت نیست، بلکه مربوط به ساختن دیوار و سدمقاومی است که جلوی دست‌درازی و ظلم دشمن را می‌گیرد و هزینه تجاوز را برای او افزایش می‌دهد.

توان یک تفنگ برای مردمی که توسط دشمنان احاطه شده‌اند، بیش از ده سرباز است.

چهارم

کورد مسلح، فرهنگ و هویت سیاسی خود را حفظ خواهد کرد. خلع سلاح همیشه ابزاری برای ستمگران بوده است، از حکومت‌های عثمانی گرفته تا دیکتاتورهای ایران مدرن. وقتی کوردها سلاح‌های خود را دارند، زبان، سنت‌ها، زندگی و امید خود را پاسداری می‌کنند. کوه‌های قندیل و زاگرس کوردستان زادگاه مقاومت کوردها بوده‌اند، هیچ خاکی نه از طریق دیپلماسی، بلکه توسط مبارزان مسلح محافظت شده است. این حق تضمین می‌کند که هیچ نیروی بیگانه نمی‌تواند کوردستان را به انقیاد خود درآورد.

در نهایت، حق حمل سلاح، ادامه امید برای نسل‌های آینده و نسل‌های آینده‌ای است که هنوز چشم به جهان ندوخته‌اند.

ملت کورد نمی‌توانند به دوستان خارجی که همواره یا مردد هستند یا خیانت کردەاند، اعتماد کنند، همانطور که در خروج ایالات متحده از ڕۆژئاوا مشاهده شد. ملتی توانا به دفاع از خود می‌تواند سرنوشت خود را تعیین کند. این پیامیست به نسل‌های آینده آنها: هیچ کس نمی‌تواند شما را نابود کند.

از کوه‌های قندیل گرفته تا سنندج و خیابان‌های هەولێر، این حق، ملتی را رهنمایی می‌کند تا سرنوشت خود را به دست گیرند.

برای کوردها، حق حمل سلاح فقط یک دیسپلین و روش نیست. این استراتژی هستی و بودمان یک ملت است که همواره در امکان نیست شدن قرار دارد.

مسلح بودن، همسایه را مهربان می‌کند و او را مجبور می‌کند وقتی صبح بیرون می‌آید به شما بگوید.

صبح بخیر کوردستان.

Dr. Pejvak Kokabian